De 60-jarige Marja Vermeer is mantelzorger voor haar moeder, mevrouw Valster, die sinds anderhalf jaar in Salem woont. “Het is mijn christenplicht om mantelzorg te verlenen en ik doe dit vanuit liefde.”
Dochter Marja is geboren en getogen in Ridderkerk. Jarenlang heeft ze met haar man een administratiekantoor gerund. Nu geeft ze vrijwillig bijles aan kinderen met dyslexie en is ze mantelzorger voor haar moeder.
Overstap naar het verpleeghuis
Mevrouw Valster woont sinds anderhalf jaar in Salem. “Thuis wonen ging niet meer; mijn moeder viel regelmatig. Gelukkig hebben we snel kunnen regelen dat ze in Salem terechtkon. Mijn moeder is blij dat ze hier nu zit”, blikt dochter Marja tevreden terug. “Het geeft mij rust dat mijn moeder in Salem zit, want thuis stond ik constant aan. Ik schrok als de telefoon ging, want wie weet belde iemand om te zeggen dat mijn moeder gevallen was”, vervolgt Marja.
Christenplicht
Marja ziet het als haar christenplicht om mantelzorg te verlenen aan haar moeder. “Het is voor mij erg vanzelfsprekend, ik kan me niet indenken om mijn ouders in de steek te laten. Ze hebben voor mij gezorgd, dus doe ik dat wederkerig met alle liefde”, vindt ze.
Identiteit
De christelijke identiteit is voor Marja erg belangrijk. “Je merkt hier goed het naleven van normen en waarden, bijvoorbeeld onder het personeel. Ze zijn nooit chagrijnig, maken altijd tijd voor je en hebben liefde voor de bewoners. Er is ruimte voor een lolletje en voor een serieus gesprek. Dat vind ik mooi. Mijn moeder zei dat ze nergens anders meer zou willen zitten. Ze waardeert het bijvoorbeeld enorm dat ze hier weer naar de kerk kan, iets dat thuis niet meer ging.” Mevrouw Valster bezoekt hiernaast ook nog de weeksluiting, zingt met bewoners onder begeleiding van een organist of pianist en doet mee met de kookgroep en het bewonerskoor.
Over de identiteit vervolgt ze: “Mijn moeder zit weleens in een depressie. Dan is het fijn als de geestelijk verzorger of de psycholoog langskomt met wie ze een geestelijk praatje heeft. Je bent als bewoner veel bezig met wat er na dit leven komt. Ik moet er niet aan denken dat mijn moeder daar niet over zou kunnen praten. Ik ben zo blij dat ze hier zit nu dat wel kan!”
Mensenmens
Mevrouw Valster is een echt mensenmens. Alleen zijn vindt ze verschrikkelijk, geeft Marja aan. “Vaak komt een zuster ’s avonds even een tokkelroom eten samen met mijn moeder. Dat is toch prachtig! Als ik lees dat ze op die manier een gezellig momentje heeft met de zusters doet me dat echt goed.” Marja is dan ook zeer te spreken over de samenwerking met het betrokken personeel. “De eerst verantwoordelijk verzorgende (EVV) is een ontzettend lieve vrouw. We hebben onlangs een zeer positief jaargesprek gehad. De band tussen mijn moeder en haar EVV-er is echt bijzonder. Wanneer de EVV-een nieuw boek heeft, wisselt ze deze uit met een boek van mijn moeder. We waren zelfs aanwezig op de trouwdag van de EVV-er, wat echt speciaal was”, glimlacht Marja.