Voor Willie Loedeman, teamleider bij Adullam in Uddel, staat het wel vast. Ze zou nu niet snel meer, zoals toen ze achttien was, een baan kiezen buiten de reformatorische zorg, vertelt ze op een zomeravond. “Ik heb met superveel plezier jarenlang gewerkt in een algemeen christelijke instelling voor gehandicapten. Ik zat er – dacht ik – op mijn plek. Tot ik ging werken bij een reformatorische zorginstelling. Wat merkte ik toen pas wat ik al die jaren gemist had. Bijbelse opvoeding is het stukje extra dat zo kenmerkend is voor reformatorische zorg. Dat heeft zoveel waarde,” vertelt ze.
“Voor de mensen met een beperking voor wie ik mag zorgen, hebben ouders ooit hun doopbelofte gegeven. Wanneer hun kind in een instelling moet worden geplaatst, wil je als begeleider in lijn van die doopbelofte werken. Het kind is voor zijn of haar Bijbelse opvoeding compleet van je afhankelijk. Ik vind het zelf erg belangrijk om die geloofsopvoeding door te geven.”
“Nu ik het zelf ervaren heb, zou ik niet zomaar meer kiezen voor een baan in de gehandicaptenzorg buiten onze identiteit. Het is een groot goed dat er voorzieningen zijn waar deze zorg wordt geboden. Ik hoop dat jonge en oudere mensen blijven kiezen voor een baan in de reformatorische gehandicaptenzorg.”
Naast bewoners staan
“Ik vind het mooi om de bewoners door de dag heen te begeleiden. Ik ervaar het als een verantwoordelijkheid om het Woord aan hun hart te leggen. Wij hoeven het gelukkig niet te werken, het is de Heere die het werkt. Maar wij moeten wel doen wat we kunnen doen. En ik geloof dat er bewoners zijn die ons voor zullen gaan. De eerbied voor de zaken van de Bijbel komt soms zo bij hen naar buiten. Als we gaan bidden of de Bijbel komt op tafel, dan komt de eerbied mee.”
“Dat laatste staat momenteel, en zeker in de zomermaanden, onder druk. Er zijn simpel gezegd niet genoeg medewerkers vanuit de reformatorische gezindte om zorg en begeleiding te kunnen bieden. Ik zou jongeren willen oproepen: maak een bewuste keuze voor een baan in deze zorg! Het is zo mooi als jij zorg mag bieden met meerwaarde. Ook al zijn er misschien nog beter betaalde banen, dit is niet in geld uit te drukken. Daarom zeg ik tegen iedereen: mensen met een beperking zijn niet eng zoals sommigen denken. En inderdaad, je weet niet altijd wat je van hen kunt verwachten. Maar je moet ze wel beter leren kennen. Dan ontvang je zo ontzettend veel liefde. Is het dan niet mooi, om hen door de dag heen te begeleiden? Kom een keer meekijken, dan zie je hoe het gaat.”
Gebed dicteren, dat gaat toch niet
“De Bijbelse opvoeding kan niet worden geboden door uitzendkrachten of medewerkers die niet in onze identiteit zijn opgevoed. Hoe zeer ze ook hun best doen en met hoeveel liefde ze dan ook zorg bieden. Als je alleen al kijkt naar hoe belangrijk het gebed voor onze bewoners is. Ze staan met het gebed op en ze gaan ermee naar bed. Het is een wezenlijk onderdeel van hun dagprogramma.”
“Onze bewoners zijn gemiddeld ook ouder. Ze beseffen goed dat het moment van sterven voor hen ook een keer komt en dat ze een nieuw hart nodig hebben. Dat leggen wij ook voor in gebed. Je kunt toch geen gebeden op papier gaan schrijven, omdat een medewerker niet weet hoe hij moet bidden? Een gebed is geen automatisme. Hoe kun je bewoners vragen waar ze voor willen bidden en dat voorleggen voor de Heere als je nog nooit zelf gebeden hebt? Dat werkt toch niet?”
“We hebben het een keer meegemaakt dat een uitzendkracht vergat te eindigen na de maaltijd. Ik had een teamvergadering en ze kwamen me roepen. Een bewoner was compleet overstuur, het was iemand die nauwelijks kon spreken en met gebaren probeerde hij me duidelijk te maken wat er gebeurd was. Er was niet geëindigd. Het was zielsdoorsnijdend hoe ontredderd hij was. Wat was het moeilijk daarna voor hem om het dagprogramma weer op te pakken. Zoveel impact had die gebeurtenis. Ik vrees dat dit in de toekomst vaker zal gebeuren als er niet meer mensen de overstap maken naar reformatorische gehandicaptenzorg. Wie zal er dan zingen met onze cliënten als ze de wijs en de tekst niet kennen?”
Stervensbegeleiding
“Ook wanneer een bewoner een sterfbed mag hebben, is identiteitsgebonden zorg belangrijk. Het laatste wat je voor die bewoner kunt doen is erbij zitten en bidden voor zo iemand. Dat stukje zorg kan niet ingevuld worden door iemand die niet in onze identiteit is groot gebracht. Dat is onmogelijk.”
Thuis als je werk
“Ook voor mijzelf als medewerker heeft reformatorische zorg meerwaarde. Als collega’s onder elkaar hoef je dingen niet meer uit te leggen. Je begrijpt elkaar zonder woorden. Dat is zo fijn. Mijn werk voelt als thuis.”